Znowu rzeczywistość udowodniła, że jej plany idą swoją ścieżką, z której nie da się prześlizgnąć na tę poboczną, wyimaginowaną przez nas. Nasze terminy i kolejne kamienie milowe muszą poczekać, zgodnie z Prawem Hofstadtera, które mówi, że rzeczy zajmują więcej czasu niż przewidujemy, nawet jeśli pod uwagę wzięte zostanie Prawo Hofstadtera.
Wakacje. Niedaleko mieszkająca osoba proponuje wykonanie wspólnie projektu. Rozmawiacie, dyskutujecie o szczegółach; generalnie mija parę dobrych dni na przygotowanie zarysu. Dzielicie zadania, ustalacie terminy oraz, idąc za radą Davida Allena, zapisujecie do wykonania najbliższe działania w poszczególnych polach.
Mając w głowie nauki z realizacji poprzednich idei bierzesz się do pracy wcześnie, nie odkładasz spraw na kilka dni przed deadline'em i - o dziwo! - zgodnie terminarzem realizujesz kolejne podprojekty. Oczywiście po drodze potykasz się o wszystkie możliwe problemy, jakie były możliwe do napotkania, ale póki co wszystko się udaje i na białej tablicy w głowie masz wyraźny napis czarnym, dopiero-co-zakupionym markerem “Produktywność 1:0 Prokrastynacja”.
Będąc pod wpływem zastrzyku entuzjazmu postanawiasz wynagrodzić sobie ten mały sukces i stwierdzasz, że nic się nie stanie, gdy przez kilka dni zajmiesz się czymś innym. “Przecież idzie tak dobrze”. Po tygodniu wracasz do intensywnej pracy, a po kilku godzinach zauważasz, że Prawo Hofstadtera znowu górą. Metoda, która została wybrana do realizacji jednego z kluczowych komponentów okazuje się niewydajna, i że sporo wykonanych zadań posłużyło jedynie jako ćwiczenie - do projektu się nie nada.
Wrzesień. Terminy minęły, projekt nieskończony, czasu brak. Stagnacja.
Listopad. W chwili troszkę mniejszego niż zwykle niedoczasu postanawiasz ruszyć sprawę chociaż trochę do przodu. Okazuje się, że to pragmatyczne jak kupienie niemowlęciu “Tako rzecze Zaratustra” na prezent. Stagnacja.
Grudzień. Opisujesz to, żeby pozbyć się tego ze swojej głowy. Wstępna, czyli ostateczna, korekta i postanawiasz to opublikować. 3… 2… 1… Sta-